Мојата спортска приказна и кариера започнува многу одамна (далечната 1990-та година), на 6 годишна возраст се запишувам во пливачкиот клуб „Студент“. Како поминуваа месеците и годините сфатив дека во овој спорт можам да бидам конкуретен што и го покажав на неколку локални натпревари. Позитивен пресврт и голем мотив беше интернационалниот пливачки митинг во Ноис (Германија) каде на само 9 години освоив две сребрени медали со одлични резултати во дисциплините 50м. делфин (37,85сек.) и 50м. слободно (35.76сек.). Потоа следуваа и многу победи и титули како најдобар поединец во категории млади, стари пионери и кадети каде најдобрите резултати ги постигнав во дисциплините на 200м / 400м / 1500м слободно како и 50м / 100м / 200м. делфин.
Паралелно со пливањето секогаш бев љубител на велосипедизмот а уште како дете бев зависник од адреналин, па качувањата на падините на Водно ги користев само за да можам да уживам во брзите спуштања надолу, нормално без за тоа да знаат моите родители бидејќи сето тоа почна кога немав полни 10 години со челичен велосипед од 20кг. без никаква суспензија.
Следуваше период на голема и долга стагнација во пливањето, сите мои врсници и конкуренти почнаа да ме поминуваат скоро на сите натпревари, физички беа доста помоќни, веќе оформени спортисти за таа возраст, а јас некако останав назад, низок по раст, килограмите и покрај посветеното тренирање се таложеа, а и со постигнатите резултати во тие години некои тренери мислеа дека нема ни да мрднам нагоре од проста причина што периодот на стагнирање траеше веќе со години. Па се чудеа како наоѓам мотив толку посветено да тренирам и максимално да се оддавам на секој тренинг без оглед што резултатите ни малку не одеа кон подобро. Можеби тука некаде сфатив дека таа негативна страна на тапкање во место ме направи исклучително психички посилен во однос на сите мои врсници, а исто така и од оние постарите, бидејќи имаше пливачи кои со многу помалку стагнирања многу брзо се откажуваа, а мене тоа ми беше само мотив плус што во понатамошната триатлон кариера, слободно можам да кажам, дека и до ден денешен е моето најслино оружје. Оружје благодарение на кое сум успевал да победувам и големи трки и да правам резултати во периоди кога можеби и не сум бил толку физички спремен за тие натпревари. Психата е едно големо чудо кога ќе можеш барем малку да ја запознаеш, а уште поголемо кога ќе почнеш да ја користиш. Годините стагнација како и таложењето на килограмите ме мотивираа веќе и посериозно да поминувам километри со мојот велосипед и да почнам и со рекреативно трчање. Требаше уште некоја година посветеност во таа природна борба со мојот организам и потоа настана онаа добитна комбинација, голема физичка спремност со минимална процентуална застапеност на масно ткиво во организмот.
За триатлонт од секогаш знаев како спорт, но никогаш не помислив дека некогаш ќе се бавам, уште помалку па дека долги години ќе бидам и национален шампион. Тогашните медиумски покритија не нудеа многу, единственото нешто што беше достапно беа само некои годишни ретроспективи од големи натпревари, светски и континентални првенства, а јас секогаш бев воодушевен на нивната психофизичка спремност и моќ.
Во 2002 година дознав дека и во Македонија постои триатлон федерација која организира натпревари кои се бодуваат за националните ранг листи, дури и дека имаме триатлон репрезентација која веќе зад себе има и официјални настапи на меѓународни натпревари. Бев импресиониран и веднаш одлучив да се пријавам. Во 2003 година се одлучив да настапам, освен моето пливачко искуство, влегов во нешто сосема ново и како да претчувствував дека тоа е вистинскиот спорт за мене. Како јуниор бев најдобро рангиран, а вкупно го освоив 3-то место. Тоа беа импровизирани делници во кои, ако може така да се каже, некако повеќе шанса се даваше на велосипедистите и атлетичарите. Бев изненаден од бројот на учесници, а и од топлината на луѓето инволвирани во организацијата на тие натпревари, како и од стручниот тим на раководството на чело со основачот на триатлонот во Македонија, Ѓорги Кузмановски. Човек кој има премногу направено за овој спорт во нашата земја, а беше и мој тренер.
Од тогаш па натаму започнувам со сериозни тренинзи, со насочени програми кои ми донесоа да станам 16 години последователно апсолутен национален шампион. Покрај националните титули и настапите на националните првенства во триатлон и дуатлон вкупно остварени натпревари овие години веќе го надминува бројот 100, од кои преку 40-тина европски и светски купови, балкански првенства, 4 европски и 4 светски првенства.
Секоја завршена трка е драга на свој начин, покрај убедливите победи на националните првенства би ги издвоил константните добри резултати на сите балкански првенства на кои сум учествувал, секогаш во најдобрите 5 триатлонци во елитна категорија, победа на европскиот куп на Малта на мали земји, сребрен медал на интенационалниот триатлон куп на Ада Циганлија во Белград, 30 место на светското првенство во Будимпешта (Унгарија), 19 место од 84 натпреварувачи на европскиот и светски куп во Аланија (Турција), 29 место од 73 натпреварувачи на европскиот премиум куп во Лимасол (Кипар) итн. Во 2004-та година на европскиот куп во Сапанџа (Турција), се запознав со селекторот на бугарската триатлон репрезентација, Емил Стојнев кој го забележа квалитетот и резултатите иако бев само 1 година во овој спорт и несебично ми понуди соработка, тренинзи, програми, тренинг кампови во секое време со нивната репрезентација, која во основа ја има познатата стара добра и сурова руска школа, нешто што ми беше од огромно значење и големо искуство не само спортско туку и животно.
Како минуваа годините резултатите беа забележани и од „Македонскиот Олимписки Комитет“ кој несебично ме помагаше и промовираше во потенцијален олимспики кандидат за Лондон 2012, а во соработка со „Олимпсики Комитет (ИОК)“ и „Светската Триатлон Федерација (ИТУ)“ станав и интернационален стипендист заедно со уште само 7 триатлонци, селекција направена од вкупно 94 апликанти од целиот свет врз основа на постигнати резултати на претставници од мали земји. Кратко потоа бев пратен на 3 месечни професионални подготовки во Соединетите Американски Држави, во тренинг центарот и базата на Американскиот национален триатлон тим во Колорадо Спрингс. Тоа беше едно поинакво функционирање и друга димензија на професионално усовршување кое се базираше на многу анализи и усовршување преку најсовремени методи во сите три спорта. Целото тоа искуство со врвни стручњаци, тренери, доктори, нутриционисти, психолози, физиотерапевти, спортисти кои функционираат професионално на највисока нога е нешто кое не ви помага само во спортот туку и надвор од него, ве прави богата и стабилна личност која има основа да се носи со разни предизвици и во приватниот живот, како полесно да се справувате со разни кризи, падови и други несакани ситуации, нешто кое колку и да сте материјално моќен едноставно не можете да го купите со пари.
Од пред неколку години одлучив да се пренасочам и во т.н долги триатлони или познати во јавноста како „IronMan“. Целта ми е моја спортска кариера која веќе влегува во својата 30-та година да ја заокружам со најдобар резултат и во овие делници, поточно да бидам единствен македонец кој ги има постигнато најдобрите резултати во се што негува триатлонот, тргнувајќи од спринт делници, олимписки триатлон (резултати и рекорди кои се уште не се срушени), па се до „IronMan“. Показател дека тоа можам да го направам се веќе постигнатите резултати во „Half IronMan“ делниците кои претставуваат и најдобри резултати, а исто така имав и два обиди и во најдолгите делници кои за жал беа неуспешни, првиот поради технички проблем, вториот поради повреда на задната ложа. Ситуација која ме натера добро да размислам, да се стабилизирам и физички и психички и да пробам да направам повторен обид да дојдам до саканата цел. Верувајте жртвата е огромна, енергијата, финасиите одат во друга димензија, сепак е спорт кој е многу скап, еден од најскапите по вложување во опрема по авто-мото спортовите.
Сето тоа сите години наназад без поддршка на моите родители ќе беше невозможно, тоа се огромни суми на пари кои прашање е на време кога ќе згаснат доколку се нема спонзори, нешто кое кај нас оди многу тешко, да не речам е невозможна мисија. Родителите ми беа не само главни спонзори туку и логистика на секој можен начин за што сум им бескрајно благодарен, најмногу поради тоа што сум се изградил во стабилна личност на која и се пружило шанса да има многу животни лекции, многу убави моменти и спомени, премногу пријателства и многу искуства во многу земји низ светот.
Од пред неколку години како фамилијарен човек исто така имам и голема поддршка од мојата сопруга на која често и кинам нерви особено кога „исчезнувам“ и долго ме нема дома, како и од мојата ќерка која иако има само 2 и пол години веќе ми е главна поддршка скоро на сите „indoor“ тренинзи кои ги обавувам за време на зимскиот период од првата до последната секунда.
Дополнителна отежителна околност е и тоа што во нашата земја да си дозволите да се бавите со било каков спорт потребно е да работите, бидејќи и до симболични суми за материјална поддршка патот е многу трнлив, па така и во мојот случај работам две работи за да можам да егзистирам и да се надевам на 1 или 2 старта во годината нешто за некој кој брка резултат, а не завршување на трка за подвиг е навистина смешно и инфериорно особено што целата моја спортска кариера сум ја поминал професионално, натпреварувачки со голем број на стартови и желба и жед за натпревар со светски имиња. Односот кон тренинзите е крајно професионален но со самото тоа што немате доволен број на натпревари кои претставуваат најдобар тренинг, автоматски сте и натпреварувачки надвор од ритам. Голем проблем претставува и опоравокот од тешките и долги денови помината во тренинзи. Доколку некој пред некоја година ми кажуваше дека опоравокот и времето за одмор ќе ми бидат потешки дури и од самите тренинзи и покрај тоа што сум одличен менаџер со време ќе го направев луд, но биле сосема во право.
Покрај триатлонот и сите негови пропратни елементи, како дипломиран филолог, предавам германски јазик и исто така од неодамна сум тренер во триатлон клубот „Triogy“ и веќе три години сум селектор на македонската триатлон репрезентација. Голем љубител сум на моторите и со тоа успевам некако да ги задоволам моите адреналински потреби. Пасија ми се и авионите и како несуден пилот од дете летам на домашни симулатори
И на крај можам да кажам дека сето ова и покрај тоа што е многу голема жртва, кога некогаш се враќам години наназад често сум немал време ниту сила да можам секојдневно да се дружам и да излегувам, но за тоа воопшто не сум се покајал ама ниту еднаш од проста причина што ми се пружеле многу прилики да запознавам многу луѓе, да прошетам низ многу земји и делови на светот, нешто кое со секојдневно излегување и журкање би било невозможно, па затоа во ниту еден момент не сум се покајал. Напротив повторно би го избрал истото. Чувството кое ве обзема откако ќе се искачите на највисокото место на пиедесталот или направите резултат кој со години за генерации останува недостижен и за него многу други тренираат и се стремат да го подбрат е чувство за кое вреди да се тренира и вложува, не би можел со зборови да го опишам. Најдобро е кога се доживува на свој грб.
Токму затоа во можеби во најдобрите години за овој спорт, спорт кој бара исклучително голема спортска зрелост и психичка и физичка во наредните години ќе се обидам да направам се како и секогаш до сега да направам најдобар резултат и во онаа најдолга триатлон делница, „IronMan“ потоа слободно да можам да се „пензионирам“.
Автор – Стојан Поповски
Beyond the results 