Спортот е моја пасија уште од детството. Како и секое второ дете, мојот прв спорт со кој се занимавав беше фудбалот. Дедо ми беше возач на комбето на играчите кои не живееа блиску до Илинден. Тој ме мотивираше да почнам да тренирам, а исто така и другарите од школо, бидејќи сите тренираа фудбал во тој момент. Убаво беше додека траеше, сеуште имам убави спомени и другари од тие денови. Но, тоа не беше за мене. По ова искуство, ми се пружи шанса да останам во фудбалот. Имав 14 години и имаше отворен конкурс за фудбалски судии. Ги положив сите тестови, физички и теоретски, а со тоа добив категорија на фудбалски судија. Тогаш почнав да заработувам и ми беше супер. Еден ден, татко ми во двор паркираше велосипед. Кога ми ја кажа цената, мислев дека не вреди да се потрошат толку пари за еден велосипед.
Во маало сите зборуваа колку им се допаѓа велосипедот, а јас заборавив дека воопшто го имам. Не го ни пробав. По неколку дена решив да возам до Ајватовски рид, инаку место за рекреација во Илинден. Почуствував нешто што дотогаш не ми се случило. Не можев да се качам на угорнината. Морав да туркам за да успеам да се качам. Тоа ме предизвика и започнав секој ден да тренирам заедно со тако ми. Возевме од дома до манастирски комплекс во Дељадровци и назад по угорнините. Некогаш сакав да скратиме, да се вратиме по рамниот дел назад, но татко ми беше многу строг и не ми дозволуваше да го фатиме полесниот пат. Еден ден, случајно го испуштив глицеринот на предната кочница. Тогаш се јави првата моја потреба да барам сервис. Побарав на интернет и го најдов сервисот „Бајкстоп“. Кога отидовме со татко ми да го оставиме точакот на сервис, татко ми и Џими се препознаа. Работеле заедно во некоја фирма. Џими ни посвети време и почна да ми раскажува како постојат трки, како тие имаат свој тим и дека доколку сум заинтересиран можам да се приклучам. Во тој момент не бев заинтересиран но помина некој период и јас повеќе навлегов во велосипедизмот и почнав да се интересирам за трки. Тогаш го побаравме Џими, кој не упати во „Енерџи“ и така јас со уште двајца велосипедисти, станавме нова група која сака да се зачлени во клубот. Во првата година кога сакав да се тркам, не ја добив својата шанса во вистинско светло. Во тој момент во поискусните членови проценија дека треба да се натпреварувам во категорија хоби, иако според годините требаше да се натпреварувам во категорија јуниори. Цела 2015 година ја поминав во хоби. На првата трка не се покажав многу добро, но се покажав најдобро од сите нови членови. Со текот на времето, го променив велосипедот и ги следев трендовите што се важни за да напредувам. До крајот на годината неколку пати успеав да се качам на подиумот, но морам да напоменам дека на последната трка во Гази Баба успеав да го детронизирам најдобриот хобист на сите времиња во Македонија. Тоа беше клучниот момент кога го видоа мојот потенцијал. Во текот на зимата, се организираа групни тренинзи во мојот клуб „Енерџи“, јас таму возев со мојот планински велосипед. Во тој момент, клубот ми излезе во пресрет и ми понудија друмски велосипед за подобро се подготвам за наредната сезона. Додека тренирав во текот на зимата, друмскиот велосипед ми ја врати гладта за напредок. Се чуствував многу побезбедно, возев многу побрзо, истражив нови предели за тренинг што претходно не ги знаев. Се најдов во една ситуација каде што не знаев кој пат да го фатам. Дали да продолжам со планински велосипедизам, а друмскиот велосипед да го користам за тренинг или да биде обратно. Сезоната почна и јас почнав паралелно да се тркам и во планински и во друмски. Иако инвестирав пари и труд во планински велосипедизам, бев повеќе среќен додека поминував време на друмскиот велосипед. Во еден момент, бев прво пласиран на ранг листата на друмски велосипедизам и на планински велосипедизам. Дојде трката државно друмско ридско првенство. Во тој момент клубот „Вело М“ беа непобедливи, а на таа трка јас успеав да ги победам и да станам државен ридски првак во категорија сениори. Тука ја направив одлуката да продолжам само со друмски велосипедизам.
По оваа трка, работите за мене стануваа се подобри во поглед на велосипедизмот. Победував трки, имав самодоверба, но се јави и потребата од подобра конкуренција. Во тој момент ме побараа на позајмица за трка со повеќе етапи надвор од државава. Од клубот „Енерџи“ ми дозволија да заминам на трката и да се натпреварувам за друг клуб, со цел да напредувам. Тоа беше одлично искуство за мене и научив многу. Дури и два пати успеав да завршам трето место на етапите. Годината ја завршив и како победник на ранг листата во нашата држава, односно на 18 годишна возраст успеав да ги победам искусните сениори, иако ова за мене беше прва сезона во друмски, а и прва сезона во сениори. Тогаш добив понуда од клубот „Вело М“ да продолжам да се натпреварувам во нивниот клуб и ми пружија шанса да се натпреварувам повеќе на меѓународни трки. Во тој момент ништо друго не ми беше важно, само сакав да возам што повеќе трки. Во договор со претходниот клуб, на смирен и културен начин одлучивме дека за моја подобра иднина подобро е да најдам клуб што повеќе ќе се натпреварува на меѓународно ниво.
Започна сезоната 2017 и во февруари заминавме на една од подобрите трки на кои сум учествувал „Tour of North Cyprus“. Тогаш за првпат се почуствував како вистински професионалец, имаше многу екипи од повеќе држави, прејака конкуренција, нешто што дотогаш го имав видено само на „Eurosport“, сега го гледам во живо и уште подобро, јас учествувам. По три незаборавни етапи, успеав да се пласирам на 44то место во генерален пласман. Искуството што го стекнав таму и ден денес ми користи. По неколку победени трки во Македонија, добив повик од репрезентацијата да учествувам на трка „Белград – Бања Лука“. Многу добра трка, моментално најдобро категоризирана на Балканот. Бидејќи трката се одржуваше почеток на мај сите бевме прилично летно облечени, но таков студ и дожд имаше, што до ден денес повеќе не сум измрзнал. Беше супер трка, се чуствував многу добро, имав доста искуство за да знам дека треба да се возам напред. Знаев дека можам да направам најдобар резултат што дотогаш го имав направено и се случи пад во кој за жал учествував и јас. Во тој пад скршив клучна коска, но кога отидов во болница во Теслич ми рекоа дека се е во ред. По 1 недела сеуште имав оток и деформитет на рамото. Не обрнував внимание и заминав на следните трки „Tour of Albania UCI 2.2“ и „Tour de Serbia UCI“. Едвај ги завршив трките. Исто така се чуствував и на државните првенства. Во тој момент иако никој не ми веруваше на болката што ја чуствував, заминав на испитувања и имав што да слушнам. Морав итно да направам операција за да не ми се исушат лигаментите. По операцијата, еден месец бев надвор од тренинг. Во тој период Александар Панов ми помогна многу, ми ја врати мотивацијата за натпреварување и тренинг преку сите делови што ми ги подари. Посилен од кога и да е, заминав на трка во Грција. На финалниот спринт завршив на 7мото место што во тој момент, за мене тоа не беше максимум, но се задоволив од ситуацијата. До крајот на годината ги победив сите трки во Македонија. Интересен е фактот што таа година победив трка во Косово баш на денот на мојот роденден. Сезоната помина и почнаа подготовки за нова.
Во наредната сезона, почнавме исто од „Tour of North Cyprus“, па навака се одеше по планот, напредокот беше видлив. Во тој момент дури и станав подобар и работата стана посериозна отколку што замислував дека ќе биде. Она што ми остави впечаток во тој момент е што бев голем тимски играч, односно на поголемиот дел од трките работев за тимот и возев за друг. Мојот успех не ми беше во план туку ми беше важен тимскиот успех. Добив шанса да учествувам на Европско првенство во Чешка. Тоа беше големо искуство за мене кое ми предочи дека за светски успех, мора многу работа и разбрав дека ниту јас, ниту некој што го познавам не е блиску до тоа. По европското првенство, се случи несакан пад на тренинг и јас повторно се здобив со повреда. Втор пат скршив клучна коска. Поучен од претходниот пат, не чекав воопшто и уште истиот ден закажав операција, но бидејќи докторите не ја сфаќаат оваа повреда како итен случај, не ме оперираа веднаш. За мене сезоната беше готова, но јас си имав обезбедено прво место на ранг листата заради добро извозената сезона пред падот.
Сезона 2019 е мојата најлоша сезона. Пред да почнам со подготовките, размислував дали воопшто вреди да продолжам да се уништувам себе си, бидејќи ова го правам исклучиво заради лично задоволство. Се што досега сум потрошил во велосипедизмот, опрема, припреми е платено од страна на моите родители, а не е малку. Во тој момент и добив понуда за работа кај мој другар. Започнав да работам, но неможев да се пронајдам себе си. Тоа не бев јас, едвај тренирав по 5-10 часа неделно бидејќи паралелно на работата и тренингот, бев редовен студент. Пред почетокот на сезоната, престанав да работам и решив дека ќе се натпреварувам и понатаму, бидејќи тоа ме прави среќен. Продолжив да возам заради себе, едноставно тоа сум јас. Џина, мојата девојка, исто така одигра клучна улога во останувањето на велосипед со поддршка и мотивација од нејзина страна. Секако успеав да победам повеќе трки во Македонија, а имав и неколку подиуми во Бугарија. Исто така, повторно успеав да станам победник на ранг-листата во Македонија. Сепак не сум задоволен како се одвиваше оваа сезона, но морав да се посветам и на други работи во животот. Веќе не ми се допаѓаше атмосферата во клубот. Многу работи ми се разјаснија, пробав неколку пати да го сменам нивниот став и да ги променам работите, но не успеав. Тие јасно ми дадоа до знаење, дека не се плашат доколку престанам да се натпреварувам и дека не сум возач само јас. Тоа за мене беше доволно и решив да си ја побарам среќата на друго место, и покрај тоа што не успеав лесно да ја добијам исписницата и да станам слободен возач.
Сега, кога веќе подготовките за 2020 се во тек, би ми било чест да споделам дека мојот прогрес ќе го продолжам во „ВК Оксижен“ од Скопје. Во моментов имам најдобри услови за тренинг и за прв пат во мојот живот имам личен тренер кој се грижи за мојот напредок. Се надевам дека ова ќе биде мојата најдобра сезона до сега, бидејќи после дождот доаѓа сонце. Благодарам на сите оние кои што имаат било каков удел во моите досегашни успеси, а благодарам и на оние кои ми правеле пречки, бидејќи без нив немаше да научам дека нешто можам и да направам сам.
Автор: Никола Лефков
Beyond the results 