Спортското качување ми беше љубов на прв поглед. Уште оддамна, на свои 8 години кога имав можност за прв пат да качувам, сфатив дека качувањето ќе стане составен дел од мојот живот. Така и се случи… Еве 16 години подоцна спортското качување сеуште ми е секојдневие, не поминува ден, а директно или индиректно да не e застапен спортов. Најпрво како натпреварувач, денес како инструктор и тренер во Болдер Бар и СКС Карпош.
Пред да пробам спортско качување променив доста спортови, некако чуствував како ниеден да не ми е доволно интересен, предизвикувачки. Вежбав карате, фудбал, но не се пронајдов себе си. Од дома беа прилично опуштени со мене, не ме форсираа за ништо но имаше едно правило, покрај училиштето мора да се избере и спорт, не битно кој, битно е да имам физичка активност. Еден ден, додека го чекав татко ми да заврши со фудбал, приметив луѓе кои се качуваат на импровизирана карпа. На мое големо задоволство, инструкторите таму беа многу љубезни, па веднаш ми овозможија да пробам. Иако можеби звучи клише, сепак уште од првиот ден сфатив дека сакам ова да го правам и во иднина. Тоа и се случи, се запишав во КК Астибо и таму ја започнав качувачката кариера. Како што растев, се зголемуваше бројот на натпревари, домашни и во странство, се интензивираше тренингот, а карпата во Штип остана иста, малечка. Постојано се одржуваа неделни тренинзи во Скопје или Софија, имавме летни и зимски припреми, па ми стана доста напорно постојано да патувам и да изостанувам од училиште. Така се појави потребата да се преселам во Скопје. Иако уште малолетен, сепак се одлучив на тој чекор и се преселив, затоа што инфраструктурата и условите за тренинг тука беа неспоредливо подобри од сите останати градови. Нов град, нова карпа, ново качувачко друштво итн. Се беше максимално погодено. Мојот тренер Владимир Трповски беше неуморен, постојано со нас на тренинзи, натпревари, припреми кои траеа и по 30 дена некаде низ Европа. Кога ќе се присетам на тој период, посакувам и моите членови во детската школа за спортско качување да го доживеат истото, бесценето искуство.
Откако се пронајдов во спортов, влегов „all in“. Заедно со училиштето спортот ми беше на прво место, се друго беше во подредена улога и беше зависно од качувањето. Не тренирав ништо друго, скоро и да немав друго хоби, чувајќи енергија само за качување и нормлано, да се заштитам од евентуални повреди. Моите летувања беа поинакви од тие на моите врсници. Најчесто нешто пред 10-ти јуни излегувавме од Македонија и заедно со целиот тим од репрезентацијата заминувавме на припреми, на познатите локалитети низ Европа. Тие припреми траеа и до триесет дена. Триесет денови само тренинзи, качување, друштво од репрезентација и далеку од дома. Колку и да беше напорно и тешко, сепак имаше своја убавина која не може да се спореди со ниедно регуларно патување. Покрај припремите бевме постојано присутни и на многу натпревари од Балканската и Европска Лига. Можеби ќе звучи нескромно, сепак во име на целата репрезентација од тоа време и на нашите тренери должен сум да кажам дека на Балкан доминиравме! Во сите категории и во сите дисциплини. Секаде на Балканските првенства. Покрај огромните успеси на репрезентацијата која во сите категории враќаше медал дома, ќе издвојам неколку од моите: Балканско првенство во Волос- Грција прво место во тежинско и брзинско, први место во тежинско и брзинско качување во Софија, Балканско првенство во Кутахија во Турција со огромна конкуренција од цел Балкан завршив прв во тежинско и брзинско качување. Тука и другарите од репрезентацијата се покажаа во најдобро светло и скоро во сите категории имавме медал. Бројни се Балканските купови и традиционални натпревари каде победував, а и целата репрезентација освојуваше медали.
Сепак, покрај натпреварите во сала, многу се посветуваше внимание и на качувањето во природа, на природни карпи. Нашиот тренер Владимир Трповски неуморно истражуваше нови локалитети и не носеше таму. Немаше крај на патувањата Метеори, Пили, Враца, Каланк, Шамони, Арко, Гејкбари, Хвар и многу многу други. Екипата на овие патувањеа беше побројна, сите сакаа повеќе природа и опуштена атмосфера отколку брзањето, тензијата и тремата на натпреварите. Тука научив и што е предизвик, борба со карпата, со сам себе. Никој не ме форсираше, но сите ме подржуваа и ми овозможија одлични услови да качувам. Само да качувам. Како прв посериозен предизвик сам си го поставив „Пижон“ насока со тежина 7ц+, која претходно во една сериозна работна акција за откривање на нов качувачки локалитет – Зли Дол, нашите качувачи ја направија заедно со еден познат руски качувач. „Пижон“, ми беше желба уште од кога ја направија, околу 25м само плафон, во пештера. Впрочем, тоа беше и мојот омилен стил. Со мојот тренер Владимир и со уште неколку репрезентативци заминавме во Охрид на припреми. Јас уште претходно си имав поставено цел, која мојот тренер го израдува многу и тој секојдневно го жртвуваше своето време за качување за да ме обезбедува мене. По 5 дена секојдневно напорно качување, кога веќе бев уморен и на чекор да се откажам – успеав. Ја качив. На 13 години. Бев пресреќен и премногу мотивиран. Оваа насока ме научи да се борам до крај, иако е тешко и напорно сепак се исплати чуството на врв на насоката. Си ја победил карпата, болката од тешките движења и сам себе. Бесценето. Иако во иднина качив и потешки насоки од „Пижон“, сепак слободно можам да кажам дека ова беше мојот клучен момент кој уште подлабоко ме однесе во качувачките води.
Покрај бројните успеси кој ги имав јас и тимот околу мене, сепак имаше и доста разочарувања, повреди, неискачени насоки. Да дојдеа пред успесите веројатно ќе беа помалку болни. Но кога ќе навикнеш на победа, на искачени насоки и многу пофалби некако тешко е да прифатиш пораз. Скоро невозможно. Се нервирав, бев многу строг кон сам себе. Во такви моменти, кога ќе изгубев на натпревар или немаше да искачам насока станував друга личност. Како да е крај на свет. Но, после некое време научив да се носам и со тоа, сепак поразот е составен дел од играта. Не тера да научиме од нашите грешки и научив, после секој пораз како да станував повнимателен, пазев на се во качувањето. Сфатив дека моето качување на натпревар ги засега и другарите од репрезетацијата и тренерот и не беше баш едноставно да се носи тој терет, кој веројатно и сам си го направив.
Денес, иако активно не качувам и не се натпреварувам, сепак качувањето е составен дел од мојот живот. Слободно можам да кажам дека ме воспита и ме направи подобар човек и веќе 16 години е во центарот на моето живеење. Убаво е и на секој му посакувам кога пасијата ќе му прерасне во работа. Денес водам школа за спортско качување во склоп на СКК Карпош како инструктор и тренер и сум генерален секретар на Македонската Спортско Качувачка Федерација. Функција која ми носи огромно задоволство но и одговорност, затоа што ми дава можност да дадам свој допринос во спортот, да допринесам за масовност и своето искуство и знаење да го пренесам на помладите кои на мое големо задоволство се се побројни. Така и ден денес, после напорен ден ме смирува помислата дека ме чека тренинг со некоја од групите во Болдер Бар или на карпата на кеј.
Автор: Ване Наунов
Beyond the results 