swim – Beyond the results

“Животот е канвас платно, се што ќе насликате на него ќе биде рефлексија на делата што сте ги оставиле”

Почетоците со пливање ги направив во 1984 година. Тогаш всушност секое дете беше „приморано“ да излезе надвор да игра, да се дружи, спортува или да се занимава со уметност, не како денеска затворени дома, дигитализација, деформитети. Близината на базенот Карпош до домот, мојата мајка Љиљана, се главните причини да се запишам на часови по пливање. И почнав, научив да пливам (да плутам над водата). На шест години не само што научив да пливам, туку почнав да учествувам и на натпревари. Тоа беа повеќе детски трки, кои сепак за мене беа многу значајни. Во нив ги стекнав првите искуства, кои подоцна ми беа од голема корист за оние вистински пионерски трки во кои се тркавме за медали и дипломи. И токму кога на почетокот помислив дека ова може да биде старт на една успешна кариера, доживеав малер. На скијање на Пониква ја скршив ногата и беше од типот на повредата, за моја несреќа, да морам подолг период да паузирам и да останам на „суво“. Но сето тоа не ме обесхрабри, а влегувањето во вода откако го извадив гипсот ми дојде како корисна рехабилитација. По извесно време заборавив на повредата и влегов во полн тренажен процес, ја подигнав формата и продолжив да се натпреварувам.

Специјалност ми беше грбниот стил, во кој бев побрз од некој пливачи кој се натпреваруваа во слободен стил. Инаку од двете дисциплини во грбна техника на 100 и 200 метри, подобри пласмани имав на подолгите патеки (уште оттогаш како да се назираше мојата перспектива како пливач на долги патеки), иако меѓу моите другари и тренери бев претпознатлив како „Иџе Брзиот“. Успесите и пиедесталите во грбниот стил се редеа, покрај соборување на републичките рекорди во пионерска категорија, бев државен шампион во пионерска категорија на територијата на Југославија 1990/91 година. По осамостојувањето на Македонија, како по ред ги соборував рекордите во истата техника и во двете делници, како во кадетска категорија така и во постара категорија (младинска и сениорска), и тоа ме однесе на првите позначајни натпревари балкански првенства од каде се враќам со медал, европските првенства во Прага и Женева, каде го подобрив времето на националниот младински и сениорски рекорд и резерва во Б-финале. 1997 година бев единствеиот универзитетски претставник на Универзијадата во Сицилија, Италија, и кога се беше како по книга и ветувањето за испливано време на 200 метри грбно под 2 минути и 10 секунди, дека ќе ме однесе на престојното светско првество во Шведска, се соочив со најголемата препрека. Испливав време кое беше за неколку стотинки од олимписката норма 2.07.53, но не бев во тимот од сеуште неразјаснети причини за мене (дури сега сфаќам, немаше кој да ме потурне, како што всушност функционира системот и до ден денешен, за жал). И така, семејство како за невоља се растури, незаитересираност на клубот (од финансиски аспект) и многу други причини ме натераа да се најдам во голема дилема што всушност понатаму. Тотално надвор од спортската магија беше тоа период на животна егзистенција, брачни води, основање на семејство…Снежана, Иво-Јован и Матео.

2004-та година, на својот 26-ти роденден си посакав, да се вратам на спортските навики, натпревари, победи. Толку ми фалеше сите тие години, и на големо изненадување се појавив на стартот во Свети Наум (Охридскиот маратон). Запливав, ги минував километрите и не само што допливав до целта туку и бев осмопласиран. Така моето име не само по таа 2004-та година, туку беше на списокот помеѓу многу врвни учесници маратони од целиот свет и во следните неколку години на Охридскиот маратон, маратоните во Аргентина (Најдолгиот маратон во светот 88 км. Таму водата е црвеникава и едноставо не можеш да видиш што се има во неа. Само од кажувањата на оние пливачи кој веќе имаа искуство и настапиле на оваа трка, можеше да се заклучи дека се наоѓам пред големо искушение. Иако се чувствував некако исплашено, сепак во мене се роди вера и некоја сила кои ме тераа храбро да влезам во неизвесата трка и да ги совладам сите стапици на реката Парана, а колку е таа полна со чуда најубаво зборуваа предупредувањата од домаќините, кои ни порачуваа не сега, туку по трката да го посетиме познатиот музеј на флора и фауна во реката Парана), Италија (монденскиот Капри – Наполи), Грција, Бугарија, Србија, Хрватска…

Желба на секој пливачки маратонец е еден ден да го преплива Ла Манш. Каналот што го дели југот на Англија со северот на Франција. Уште многу одамна тој е предизвик за стотици маратонци ширум светот да дојдат и да се впуштат во борбата со брановите и непредвидливите студени како мраз водени струи кои некогаш можат да бидат и фатални. Затоа секој кој ќе се осмели да дојде на Ла Манш и да му се спротивстави на неговата неверојата сила, заслужува огромна почит. Голема благодарност до Општина Карпош со која успешно се реализираше овој прескап проект. Датумот 02.08.2010 вечно ќе ме потсеќа на тоа големо животно искуство, победата над водата која ви ја заледува крвта, сопствената психа која сака да ги урне соништата во тој момент, струењата кој доаѓаат буквално од сите страни, плимата која ве запира и ве остава да пливате вечност во едно исто место. Какви и да беа препреките, колку и да беше силна водената струја, јас бев сигурен во себе и никогаш не се предадов, не се откажав од тој сон и го препливав Ла Манш. Искуство кое е незаборавно, подвиг кој ми ја отвори вратата на Клубот на Македонските Спортски Легенди (благодарност до Зоран Михајлов легендарниот спортски новинар, кој за сето време ја известуваше македонската јавност од прва рака). По ова и со поголема самодоверба и желба, се редеа победи на маратоните во Грција, учество на светските маратонски купови итн.

Во 2015 година за жал бев приморан да работам и егзистирам надвор од границите на својата татковина, во Обидинетите Арапски Емирати, Дубаи. Се најдов пред момент на отварање на непознатата дотогаш за мене врата на ново спортско доживување. Телефонскиот повик во раните утрински часови од постариот син Иво-Јован дека ќе почне да се занимава со триатлон. Пријатно ме изненади и некако ме натера да се замислам и да ја отворам и таа врата на непознато дотогаш за мене. Но, дека се работеше за спорт кој е олимписки уште веднаш љубопитно почав да се информирам се повеќе. Па така и овојпат се нафатив напорно да работам, тренирам и натпреварувам. Како и во пливањето, така и во триатлонот го правам тоа со огромна љубов и желба за стопроцентен успех. Бев сигурен во себе, не се плашам повеќе од предизвиците и препреките, гордо и успешо се соочувам. Но, и овојпат не поминуваше без препрека, сакав да бидам триатлонец, но немав велосипед, па морав да позајмувам само за да можам да се натпреварувам (благодарност до Иван Михајловски и Петар Георгиевски-Камиказа). И така 2019-та година станав државен шампион оставајќи ги зад себе многу поискусните и помладите натпреварувачи. Учествував на балканскиот шампионат во Истанбул каде го зазедов можеби и највисокото 5 место во историјата на триатлонот во Македонија.

Како годините минуваат, се поголема желба ми е да го споделам целото мое искуство на помладите генерации, да ги научам и стекнам со вештини, со кој не само ќе ме наследат, туку и да бидат во најмал случај многу подобри од мене. Мојата желба не е само да бидам најуспешен македонски спортист со титула државен шампион во два олимписки спорта, пливање и триатлон. Туку ќе се потрудам мојата колекција на медали, трофеи и награди да ја збогатам за уште еден медал и тоа од Балканското триатлон првенство (исто како и во пливањето), токму таа боја и недостасува на моето канвас платно.